Jest gdzieś takie miejsce, jest taki ląd,

Ach, jest taka ziemia, że wszystko stąd

Tak nam znajome, swojskie, pachnące

Jak kwiaty polne ślicznie kwitnące.

Gdzie życie płynie wartkim strumieniem,

Gdzieśmy u siebie z czystym sumieniem,

Bo tu jest pamięć ojców i dziadów,

Bogactwo lasów, pól, łąk i sadów.

To kraj Sarmatów, Polan, Lechitów,

Dziedzictwo wszech Rzeczypospolitych,

Tradycja szlacheckiej demokracji,

Wojen, kultury, arystokracji.

A równocześnie historia bólu,

Bo kotłowało się tu jak w ulu:

Wojsk przemarsz, rozbiory, okupacje,

Zdrady, spiski czy konfederacje.

Elity obcy nam przetrzebili.

Choć za patriotyzm i polskość bili,

To nie złamali ducha polskiego,

Nie uśmiercili Orła Białego.

Biało-czerwona powiewa nadal

I co by nam kto nie zadał, gadał,

Jesteśmy wielkim, dumnym narodem,

Zdolnym, by stać się nowym Zachodem.

Lecz trzeba na to dużo wysiłków,

Wielu godnych przywództwa osiłków,

Mnóstwa pracy nad państwa naprawą

I koncentracji nad polską sprawą.

Pod wierzchnią skorupą zimną, twardą

Pali się ogień biciem serc zwartym,

Trzeba go tylko na wierzch wydobyć

I Polskę na powrót silną zrobić.

Więc będzie Polska od morza do Tatr,

Od Odry do Bugu, brat bratu brat,

Mądra i silna, na chwałę wieków,

Czerpiąc najlepsze od Rzymian, Greków.

Tak, ja to zrobię, my to zrobimy,

Jak? – Wkrótce razem to uradzimy,

Odpowiedzialność wszak ponosimy

Za Polskę – i za te tutaj rymy…

(A.S.K.)